Welkom terug op de ultra’s!
Afgelopen maanden viel er voor mij weer veel op zijn plek. De blessure waar ik nu al bijna 2 jaar last van heb, houdt zich meer op de achtergrond en ik kan mijn lichaam rustig aan weer gaan belasten. Ik heb in mijn blessureperiode één belofte met mijzelf gemaakt en dat is terugkomen op de ultra afstand. Ik ben een beter mens als ik ren. De enkele wedstrijden die ik dit jaar liep gaven veel vertrouwen en ook de aanvullende krachttrainingen en vroege interval sessie met Pascal bracht weer het oude gevoel van motivatie terug.
Afgelopen vrijdag was de eerste serieuze test. Als opstap naar de Eiger Ultra Trail dit jaar koos ik tijdens ons teamweekend voor de Cortina Trail. Een korte ultra van 48 kilometer met 2600 hoogtemeters.
De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik samen met Jeroen stond te wachten in het startvak. Het was al snikheet en de verwachting was dat de temperaturen nog verder gingen klimmen tot 39 graden. Voor de zekerheid had ik een extra soft flask in mijn tas gestopt. We werden los gelaten en de mensenmassa begon rustig door de smalle straten van Cortina te bewegen. Al slalommend liep ik op, in de hoop dat er bij de eerste klim geen verstopping zou zijn.
Het asfalt maakte plaats voor kiezels en we klommen over een brandweerpad omhoog. Ik had mijzelf beloofd om rustig aan te doen en probeerde ondanks de drang zo veel als mogelijk te hiken in de klim. Ik sloot mij aan bij een groep jongens die nagenoeg in mijn tempo liepen en al snel traverseerden we richting de eerste afdaling. Het uitzicht was fenomenaal, maar de meeste aandacht gingen naar mijn voeten.
De afdaling kwam uit in een enorme rivierbedding (de Travenanzes) waar we de tweede klim in gingen. Ik liep samen met vier andere jongens van mijn leeftijd op en dat was even fijn om niet bezig te zijn met het tempo. Zodra het rennen overging in een hike, deed ik braaf mee. We staken diverse stroompjes over en liepen onder watervallen door waar ik regelmatig mijn pet in het water dompelde en mijn drinken kon aanvullen.
Op 18 kilometer kwam de eerste verzorgingspost. Opnieuw vul ik mijn flessen en elektrolyten aan en volgens plan slik ik mijn zouttabletten. Ik vertrek verder op de klim en ben helaas mijn loopgroep kwijt. De klim wordt flink stijl en ik hike gestaagd mijn weg omhoog. Ik loop gemakkelijk op lopers in en probeer te checken of ik niet te veel van mijn lichaam vraag.
De afdaling die volgt voelt heerlijk, even goed de benen loslopen. Als de snelheid richting de 14 km per uur gaat wordt ik bevangen door emoties. Ik moet mijn tranen van geluk onderdrukken en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Vol grijzend loop ik onder een hoop aanmoediging van toeschouwers de verzorgingspost op 24 kilometer binnen. Hier neem ik even goed de tijd om alles weer bij te vullen en prop ik bij vertrek nog een heerlijk Italiaans worstje naar binnen.
De race is nagenoeg op de helft en mijn horloge geeft aan dat er 3 uur verstreken is. Bizar veel sneller dan ik had verwacht, dus aan de ene kant maak ik mij zorgen of ik niet te veel push, maar aan de andere kant ben ik al aan het rekenen of een finish binnen de 6 uur mogelijk is. Er staan veel mensen langs de kant en ik voed me met hun energie.
Een stevige en lange klim langs machtige rotspartijen Averau is het eerste moment dat ik vermoeidheid voel. Het klimmen kost mijn meer energie en gaat niet meer zo soepel als in het begin. Ik focus mij op mijn voeding en een comfortabel tempo. Alsnog loop ik op veel lopers in. Na de klim traverseren we over technische paden richting de volgende verzorgingspost. Ik passeer een dame (Sabine die derde loopt in het veld) en vertel haar over het grote gat tussen haar en de dame achter haar.
Opnieuw een fantastisch uitzicht met een korte afdaling richting de verzorgingspost. Passo Giau op 30 kilometer. Ik neem weer rustig mijn tijd om aan te vullen en vervolg mijn weg. De klim die na wat gras/bolder velden volgt is intens en ik heb het zwaar. Iedereen zijn klim tempo is vervallen tot een langzame hike, behalve die van Sabine, die laat de mannen zien hoe het moet.
Boven herstel ik rustig van de klim en geniet van de gave omgeving, zonder te proberen te struikelen over de steeds groter wordende rotsblokken. Het rennen gaat onwijs goed. De laatste klim van de race doet zich voor en ik kan niet wachten om de afdaling in te gaan, maar de klim is taai.
Boven gaat de rem eraf. Het is nog 11 km tot de finish met ruim 1000 meter afdalen. De technische stukken doe ik voorzichtig, maar zodra er gerend kan worden haal ik alles eruit. Iedereen om mij heen is overduidelijk moe gestreden, want ik kom langs alsof ze stil staan. Opnieuw word ik bevangen door emoties, wat gaat het geweldig vandaag. Het hyperventileren helpt niet echt met het tempo. Ik lach om mijzelf en push nog wat harder.
Na een moment van onoplettendheid, schop ik tegen een steen en val ik. Gelukkig niks aan de hand en alles is nog heel. Ik kom de laatste kilometer Cortina binnen en de temperatuur valt in als een bom. Moe en met een gortdroge mond loop ik mijn victory lap. Edwin vergezeldt mij en met een brok in mijn keel stap ik over de finish.
Ik kom na 5 uur en 50 minuten binnen op een 39ste positie. Ver boven verwachting en helemaal klaar voor mijn volgende uitdaging. Eiger here I come!
Dominique Pankow 